Таварышы і грамадзяне,
Што льга пра гумар вам сказаць?
Наша вялікае заданьне -
На узбраеньне яго ўзяць.
Клянуся Маркса барадою,
Што справа гумару ў нас - дрэнь.
Ніяк ня вылезьці з застою,
На жанр той лёг жахлівы цень.
Як вам вядома, ані Ленін,
Ні Маркс, ні Сталін, ні Брэжнёў,
У іх мізэрных уяўленьнях
Ня зналі гумару асноў.
Нам тэмы партыя дыктуе -
Які тут гумар, чорт вазьмі! -
Дык пісаніна так швынкуе,
Хоць залівайся ты слязьмі.
Людзей мы клічам у брахалкі,
Піхаем моладзь на той БАМ,
Ідэалогій перапалкі
Варушым спарахнелы хлам.
І «роднай партыі» капрызы
Мы славім на усе лады,
Гадуем стукачоў, падлізаў,
Каб спажываць жыцьця плады.
Мы ў шчапятлівым палажэньні,
Бо першы гумару аб'ект,
Што нараджаецца ў натхненьні, -
Сыты партыйны дармаед.
Каб напляваць у яго рыла,
Прызнацца, аж пяро сьвярбіць,
Ды ведаеш - табе магіла,
Адно спрабуй яго ўквяліць.
Буржуй партыйны сеў на плечы,
І цісьне душыць, хоць стагні.
Народ пакутуе ў галечы,
І злосьці ты не спагані.
Сябры мае, дальбог, я веру,
Што сам наш Торба-пілязоп
Згнаіў-бы цэлы воз паперы,
Нічога напісаць ня змог.
Ніякіх «подзьвігаў» ня бачу
На сатырычным палатне:
Цівун цэнзурны нас дубасіць,
А дырэктыва джалам тне.
Нам воля трэ', каб ад сатыры
Зьмікіціўся ўсялякі бес,
І каб партыйны той прыдзіра
Табе на карак ня узьлез.
Тады маскоўскія ўсе рылы
Загналі-б мы ў казіны рог,
Была-б і партыі магіла,
Народ аджыў-бы, далібог!
1980
|
|
